Onze opleiding Pedagogiek is opgeheven nu; misschien in de veronderstelling dat opvoeding niet meer zo belangrijk is in deze tijd, of dat we het nu zo onderhand wel een keer weten hoe we op moeten voeden.
Hoe dan ook, de opleiding is er niet meer, maar de pedagogiek blijft bestaan. Waarom? Simpelweg: omwille van het kind. En vanwege de blijvende behoefte om in elke tijd weer opnieuw naar het kind te kijken, tegen de achtergrond van wat erin de wereld gaande is. En er is altijd wát gaande in de wereld, toch?
En soms is er dan een wending in onze blik nodig. Ik weet niet of we daar al aan toe zijn. Ik weet niet of we er vandaag, hier, al oog voor hebben. Gelukkig hebben we dichters, die ons iets aanreiken, zoals de huidige Dichter des Vaderlands, Tsead Bruinja.
De titel van zijn gedicht is: ‘Omscholing’

Het kind zet een moeder op aarde
Het brengt haar groot totdat ze vertrekt

Van buren maakt het in een oogopslag familie
Lange zware opleidingen van artsen en advocaten
Maakt het nuttig door haar

Het zet leraren voor de klas met plezier
Vult hun slappe fietstassen met stapels huiswerk
Zelfs het leven van politici krijgt zin

Daden van bankiers hebben opeens meerwaarde
Hun investeringen rendement

Het kind brengt ons wat bij

Ik moet lang kijken
Naar hoe het kind dat doet
Voor ik het begrijp

Daarvoor moet ik oud worden
Moet de moeder gezond blijven
Aarde ons nog even onwillig blijven

Zodat we in de leer kunnen
Bij de opleiding

Van het kind

(Tsead Bruinja, in: ‘Zingeven’, Cordaid, nr. 3, augustus 2019)