Mijmeringen in een klooster 4

Ik richt een bond op tegen de ‘alledaagsheid van Alledag’. Een bond met als motto: ‘er moet toch meer zijn’. Neem geen genoegen met alledag. Je leeft maar één keer, haal er uit wat er zin zit. Haal ook het beste uit jezelf en geniet van elk moment van de dag. Je bent het waard. Als jij niet voor jezelf zorgt, dan doet niemand het. Breek er eens helemaal uit. Uit de sleur van alledag, uit de grauwe grijsheid. En doe als iedereen: leef voor honderd of tweehonderd procent. ‘You only live once’ en heb ‘Fear of missing out’. YOLO en FOMO. De bond heeft heel wat leden en Alledag siddert en beeft over de consequenties die dit zal krijgen. Hoe zal het verder gaan met alle alledaagsheden? Niemand heeft daar zin in toch? Nou dan, waarom zal je doen waar je geen zin in hebt? En Alledag loopt op zijn laatste benen. We zien hem al nergens meer. Niemand praat erover. We hebben het over ‘unieke beleving’, over ‘bijzondere ervaring’, over ‘Once in a lifetime experience’, over ‘ongekende mogelijkheden’, en ‘elke dag een feest’ en ‘zoek de zon op, pluk de dag’. En over alle dingen die we allemaal willen en allemaal doen. En dan, wie piept daar dan ineens tevoorschijn? En luister, wie lacht er in zijn vuistje? Het is Alledag, want al het unieke en bijzondere, dat wat we allemaal doen wordt weer gewoon en alledaags. En Alledag gaat dus gewoon zijn gang. De leden van de Bond zeggen hun lidmaatschap op. Ze moeten zich gewonnen geven.