Ik heb geen ‘zelf’. Ik kan het nergens vinden. Ik heb overal gezocht, maar het niet gevonden. Het ontglipt me telkens weer. En ik begrijp dat ik nu een probleem heb. Want het zoeken en vinden van ons ‘zelf’ is wat we in deze tijd moeten doen. Ik lees het in de bladen, ik hoor het via radio, televisie, ik kom het tegen op internet: zoek jezelf, wees jezelf, koester jezelf en je zult gelukkig zijn. Er is kennelijk iets unieks in mij dat als een schat ergens ligt begraven, en waarvan de schatkaart zoek is geraakt. Ik denk dat het mij is overkomen, omdat ik lange tijd ‘mezelf’ niet zo belangrijk vond. Niet interessant ook. En ja, volgens de zelfhulpboeken en de ‘vind-geluk-bladen’ en de yoga- en meditatie-goeroes, is dat funest. Ondertussen ben ik gestopt met het zoeken. En ik heb ontdekt dat ik niet een ‘zelf’ heb, maar een ‘ander’ ben. En dat ik niet in mijn eentje mijn ‘zelf’ kan vinden, maar dat de mensen en de wereld om me heen alleen mijn ‘zelf’ kunnen vinden. Doordat ik een specifieke ‘ander’ ben in relatie en resonantie met mijn omgeving. Alleen een ander kan mijn ‘zelf’ vinden en ik kan vanuit mijn ander-zijn het ‘zelf’ van mijn medemens zien. Je ‘zelf’ zoeken in ‘jezelf’ is gedoemd te mislukken, alle zoektochten ten spijt. Een ‘zelf’ is er alleen als het wordt herkend door een ‘ander’ om zo tot een uniek samenspel te komen.