Ik wilde niet vallen, maar ik viel. Ik stootte met mijn voet tegen een steen, mijn struikelsteen, en verloor mijn altijd zo glorieuze evenwicht. Daar lag ik in pijn, woede en schaamte.

Ik probeerde op te staan en hoopte dat niemand het had gezien. Ik probeerde door te lopen alsof het niet gebeurd was, maar dat kon ik niet. Ik was gevallen en van mijn stuk gebracht.

Pogingen om de steen de schuld te geven of de stratenmaker, strandden in mijn verwarde gemoed. Die steen lag er al lang, ik  was er nu over gestruikeld.

Nu loop ik mank en uit balans. Uit de balans van ‘alles op orde hebben, weten hoe het zit, weten waar het naar toe gaat, loyaal zijn en hard werken’. De balans ook van: menen me in te zetten voor anderen, voor ‘de goede zaak’, en verwachten dat ik daarvoor zou worden beloond met dank en met erkenning.

De struikelsteen, waarover ik niet wilde vallen, zei me: ‘al het ordenen, het weten, het werken deed je niet voor anderen, maar je deed het voor jezelf. Dat is niet erg, want je bouwde aan je leven. Maar van dat leven is de eerste helft voorbij. De tweede helft gaat nu beginnen’.

Door mijn val viel ik in een diepte van zoeken, mijmeren, terugblikken. Van opnieuw zien, horen, voelen en willen. En ik vond ongekende schatten van inzicht, wijsheid en verbondenheid, en verwantschap wereldwijd. Verbinding met gelijkgezinden, die ik niet ken en die me toch zo vertrouwd zijn, alsof we uit dezelfde stof zijn gemaakt.

Door mijn val heb ik ontmoetingen die heel eigen én heel vreemd zijn. Ontmoetingen waarin, zoals de lerares Frans uit Denver in de film ‘Paris je t’aime’ het zegt: ‘….ik me iets herinner dat ik nooit heb gekend en heb vergeten’.

Ik leer mijn eigen ‘ik’ te verbinden met anderen, met de wereld en het ‘zijn’. Ik laat zien waar ik ben gestruikeld, verwond ben en mank loop. En ik zie hoe anderen zijn gevallen, zijn opgestaan en toch doorgaan. Ze zeggen: ‘waar je struikelt, ligt je schat’ en je bent ‘omhoog gevallen’.

Mijn struikelsteen markeert mijn gang naar meer ontvankelijkheid, compassie en verbondenheid in relaties. Naar een besef van opgenomen zijn in een groter ‘zijn’. Door ontmoetingen in verhalen, spel en muziek, ervaar ik momenten waarin ik ‘hier en heel’ ben.

Ik ben een oudere, die haar ‘ik’ niet langer hoeft af te schermen van anderen en de wereld. Ik ben een oudere, die op haar kreupele been doorgaat. Wankel, maar moedig.