Mijmeringen in een klooster 2

Opnieuw schrijven over ‘alledag’: nu in een andere houding, op een yogakussen. Ben ik hier wel geschikt voor? Is dit aan de andere kant zo anders dan wat ik thuis doe? Zeker de laatste weken is de dagelijkse openheid niet anders dan hier. De verwondering is er altijd wel en de opmerkzaamheid. Maar er is een groot verschil: het schrijven, het doorgaande schrijven en het me niet zorgen maken over ‘alledaagse dingen’, in werk, huis, weer, nieuws, inkomen, kinderen, familie, buren. ‘Alledag’ is nu veel meer mijn vriend geworden, want ik heb de ruimte om er van alles mee te doen. Het is een prettige reisgenoot geworden en niet meer een kritische, sikkeneurige oude heer die me wijst op wat moet worden gedaan en waarop moet worden gelet. Een vriend, niet zelf uitgekozen, maar me toegewezen. Eentje waar ik genoegen mee moet nemen. In ruil daarvoor zal hij er altijd zijn, ‘alledag’. Dat is beloofd. Ja, leuke uitdrukking. Hoezo beloofd? Alsof ik er om vroeg, om ‘alledag’ en ‘alledaagsheid’. Niemand vraagt daarom want iedereen wil ’toen’, ‘later’, ‘elders’, ‘anders’. Geen mens vraagt er om maar toch wordt het beloofd. Geen crisis, kwelling, kommer, pijn. Geen grote zaken, grote woorden, diepe wonden, akelige trauma’s. Maar alledag, geen drama en geen klucht. Geen vuiltje aan de lucht.